Sławików należy do najstarszych miejscowości ziemi raciborskiej. Nazwa wzmiankowana była już w 1223r. jako Slavicovo. Jej genezy należy szukać w imieniu Sławik. W księdze adresowej powiatu raciborskiego z 1932r. mamy nazwę Slawikau. W 1936r. wprowadzono nazwę Bergkirch. Obowiązywała ona do 1945r. Archeolodzy domniemają istnienia tu niegdyś wczesnośredniowiecznego grodziska. W 1938r., na tak zwanym Szwedzkim Szańcu, Niemcy prowadzili wykopaliska. Efektów ich pracy, niestety, nie znamy. Pierwsza drewniana świątynia w tej miejscowości, poświęcona św. Jerzemu, wzmiankowana jest już we wspomnianym 1223r., a to z okazji jej konsekracji przez biskupa wrocławskiego Wawrzyńca. 1241r. sięga podanie o przykościelnej dzwonnicy w Sławikowie. Kiedy Tatarzy brali w jasyr dzwonnika, dzwony same biły w trwogę. Nie posiadamy informacji na temat wyglądu średniowiecznego kościoła. W 1657r. staraniem proboszcza Andrzeja Scodoniusa, prałata kolegiaty raciborskiej, zbudowano w Sławikowie nowy drewniany kościół, który w XIX wieku został przeniesiony do Zabełkowa, obecnie w gminie Krzyżanowice. W 1376r. i 1418r. rozległa parafia sławikowska należała do archiprezbiteratu kozielskiego. Obejmowała także tereny na prawym brzegu Odry, wchodzące dziś w skład parafii Turze. W 1507r. wzmiankowany jest kościół filialny parafii sławikowskiej noszący wezwanie św. Walentego, a znajdujący się w Miejscu Odrzańskim (powiat kędzierzyńsko – kozielski). Podlega proboszczowi w Sławikowie do dziś. Patronem tej świątyni jest Trójca Święta.
Miejscowość wielokrotnie zmieniała właścicieli. Od 1223r. do 1316r. była w posiadaniu Piotra, właściciela Petersdorfu, obecnie Sobiszowic. Od 1316r. do 1451r. Sławików należał do rodu Siegroth i Slawikau. Od 1451r. do 1530r. władali nim Mikołaj von Holy i jego syn Władysław. W 1531r. dobra sławikowskie kupił Mikołaj Burian von Scheliha. W 1551r. odkupiła je rodzina von Wraminsky – Wramin. W 1582r. majątek Sławików zakupił rycerz Maciej Nob. Od 1595 do 1625r. należał do barona Jerzego von Oppersdorffa i jego syna Friedricha. Od 1625 do 1649r. do Henryka Stolz von Simsdorf. Następnie do 1701r. do hrabiego Jana Bernarda von Praschma. Od 1701 do 1711r. wieś dzierżył baron Silvius Erdmann von Trach. W 1717r. wdowa po Silviusie wyszła ponowie za mąż za Ernsta von Manteuffel. To on w 1731r. sprzedał Sławików szlachcicowi Fryderykowi Grzegorzowi von Lautensac. Od 1761 do 1772r. należałał do Johanna Gottlieba von Drechsler’a, a następnie do 1795r. do rodziny von Ingersleben. Od 1795 do 1831r. Sławikowem władała rodzina von Eichendorff. W 1831r. wieś kupił baron Ernst von Eickstedt. Na przełomie 1844 i 1845r. rozpoczął wznoszenie nowego kościoła. Niedługo potem zmarł, a budowę dokończył jego brat Adalbert von Eickstedt, z wykształcenia architekt. Na krótko przed swoją śmiercią, która nastąpiła 3 grudnia 1865r., Ernst polecił bratu sporządzić plany budowy pałacu. Rodzina von Eickstedt (po Adalbercie rządzili jeszcze Guido i Rudolf Karol) była lubiana i szanowana we wsi. W ich majątkach pracowała miejscowa ludność. Opuściła Sławików w 1945r. przed nadejściem Rosjan.
Do historii Sławikowa przeszło tragiczne wydarzenie z 15 maja 1890r. Tego dnia po południu, między Sławikowem a Turzem na tak zwanym Turskim Przewozie, w Odrze utonęły czterdzieści dwie dziewczyny i jeden piętnastoletni chłopczyk Josef Czogalla. Ofiary pochodziły z Rudy, Turza, Budzisk i Siedlisk, należących wtedy do parafii Sławików. Dziewczyny i chłopcy wracali do swoich domów ze sławikowskiego kościoła po nauce katechezy. Przewoźnik, zamiast przeprawić dzieci promem, wykorzystał łódkę, która wywróciła się na środku nurtu. W kościele w Sławikowie znajduje się tablica upamiętniająca tę tragedię.
W wiosce zachowały się specyficzne nazwy poszczególnych jej części: Czarnociny, Mostki, Damby, Marszowiec, Wielkie Potoki, Małe Potoki, Dalekie, Szachty.